Niedziela.

Dni mijają szybko, życie jest krótkie. 

Nie pamiętam, kiedy ostatnio pisałam. Dawno temu.
Jest okej. Jak tak teraz siedzę, piszę z kolegą i słucham muzyki. To jedna z tych krótkich chwil, w których jest okej.
Biegałam dzisiaj, dłużej niż zwykle. Kilka dni czekałam na dzień, w którym polne drogi będą suche. A teraz pada śnieg. Pięknie. Lubię ten ból w płucach, wiatr uderzający mnie w nos i wolną przestrzeń, która mnie otacza. To tak jakbym była tylko ja i mój świat, bez kartkówek z fizyki i małych płaczących księżniczek.
Jem ostatnio, dużo.
Przeszłam przez fazę makaronu w zeszłym tygodniu, niejedzenia śniadań w tym i jedzenia owsianki przez cały dzień w ostatnich dniach. Życie powoli ze mnie ulatuje, czuję to. Niedługo się wykończę i mnie nie będzie.
Smutno mi ostatnio. Miewam huśtawki nastroju i myśli samobójcze. Od pięciu dni męczy mnie migrena. Ból jest nie do zniesienia, mam ochotę wydrapać sobie mózg, pociąć każdy kawałek mojej skóry i wyrwać paznokcie kombinerkami. Patrzę na spadający śnieg i zastanawiam się co jest ze mną nie tak. Przytrafiają mi się takie głupie rzeczy.
Ostatnio, na przykład. Czwartek, piąta lekcja, matma. Spaliłam się ze wstydu i zapadłam pod ziemię, a potem wróciłam do świata żywych, by dalej egzystować. Łukasz i jego kolega pisali poprawę na naszej lekcji. Pani na chwilę wyszła. Cisza. Nagle moja koleżanka do mnie, na cały głos, który z nich to ten chłopak, który mi się podoba i czy to ten w zielonej bluzie. Co za upokorzenie.
Mam ochotę na pyszną, słoną owsiankę.
Tak bardzo chciałabym umieć się starać.