Poniedziałek.

All you need is love...

Nie jest tak, że poznajemy ludzi, dajmy na to ludzi z imionami zapoczątkowanymi literą F. i oni nas lubią. To nie jest takie proste.
Jestem dziwna, nienormalna i mam chore poczucie humoru. Te słowa ranią. Zraniły mnie, naprawdę. Od dłuższego czasu nie czułam bólu więc oto i on. Jakby moje modlitwy o doświadczenie czegokolwiek nagle zostały wysłuchane.
To jest smutne. Ale tylko troszkę. Ktoś, kto podoba Ci się od początku szkoły, po dwóch dniach esemesowej znajomości mówi Ci takie niemiłe rzeczy. Ale to jest na swój sposób piękne, nieprawdaż? Ból i cierpienie zlewają się w jedną piękną całość, w agonię świateł, kontrastów i dziwnych, bardzo dziwnych uczuć, których trudno pozbyć się z wnętrza brzucha.
Ból jest nierozerwalnie związany z pięknem.. Ból to najwyższe poświęcenie. Ból przypomina nam o tym, że nadal jesteśmy żywi.
Ja też żyję. Świat się nie zawalił. Nic się nie stało po prostu kolejna osoba ma mnie za wariatkę. Ale czy to ważne? Czy zdanie innych naprawdę się dla mnie liczy? Przecież F. to nikt taki. To tylko mała jasna buźka z bardzo jasnymi włosami. Taka kuleczka normalności i spokoju. Nikt taki, nikt taki. Kto by sie nim przejmował? Na pewno nie ja. Pomyśli sobie coś- oh, co z tego. Istnieją większe tragedie, jak blak kalkulatora na chemii, czy wojny na świecie. To tylko jedna mała blond duszyczka, która nie może nic mi zrobić, tylko sobie pomyśleć.
Prawie cały śnieg stopniał. Mam ochotę zagrzebać się w łóżku i siedzieć tam do końca świata. Nie, nie mam ochoty. Muszę być dzielna i silna, inaczej obcy luzie zjedzą mnie żywcem. Muszę ładnie się pomalować i uczesać, napić się wody, schować śniadanie i z uśmiechem iść do szkoły. Nie mogę się przejmować, bo przejmowanie sie prowadzi do zguby i dziwnych uczuć siedzących w brzuchu, których za cholerę nie możemy się pozbyć. Nie mam zamiaru sie zgubić, już nigdy więcej. Nigdy, nigdy, nigdy nie zgubi mnie amor deliria nervosa. Nigdy.